Tην ιστορία του πατέρα μου, Γεωργίου Φυρου, by Ruby M Brown (γένος Φυρου).

Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να με καλέσετε σήμερα εδώ να σας μιλήσω για τη ζωή του Γεωργίου Φέρου.

Το θέμα του φετινού Συμποσίου αφορά την εξάπλωση του Κυθηραϊσμού, (στην ουσία την φιλοσοφία, την ταυτότητα και ιδιαίτερη κουλτούρα των Κυθηραίων).

Είμαι αληθινά περήφανης για την Κυθηραϊκή μου καταγωγή και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία του πατέρα μου, Γεωργίου Φυρου.

Όταν μίλησα στην 25η επέτειο του Ιδρύματος Feros Care, πέρυσι, υποσχέθηκα να γράψω ένα βιβλίο για τον Γιώργο και να δωρήσω τα χρήματα στο Ίδρυμα το οποίο, ο ίδιος, δημιούργησε. Το Ίδρυμα Feros Care Inc. είναι ένας Οίκος Ευγηρίας, ένα ίδρυμα παροχής φροντίδας και υπηρεσιών σε άτομα της τρίτης ηλικίας και επεκτείνεται από το Kingscliff ως το Ballina, στην βόρεια ακτή της Ν.Ν.Ο. Είμαι ιδιαίτερα περήφανη για το Ίδρυμα αυτό που φέρει το όνομα του πατέρα μου. Αν δεν καταγραφεί η ιστορία του Γιώργου, πιστεύω πως η ιστορία της Αυστραλίας θα παραμείνει λειψή. Η ιστορία τού Γιώργου είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που με πάθος θέλησε να κάνει μεγάλα πράγματα για τους κατοίκους της Αυστραλίας. Και όταν δημοσιευτεί αυτό το βιβλίο θα φέρει το όνομά μου!

Γνωρίζατε το Γιώργο; Εννοώ, γνωρίζατε πραγματικά τον άνθρωπο και την ψυχή αυτή; Μερικοί από σας, με τους οποίους συνομίλησα χτες στο πάρτι, είχατε ακούσει για τους αγώνες του Γιώργου.

Όπως είπε και ο Πρωθυπουργός, στις ειδήσεις στο ραδιόφωνο χτες το απόγευμα, οι μετανάστες έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην παράδοση αυτού του τόπου. Ο Γιώργος, όπως και τόσοι Κυθήριοι, μας έχει αφήσει μια τόσο πλούσια κληρονομιά για την οποία είμαστε όλοι μας περήφανοι.

Στα εφηβικά του χρόνια, ο Γιώργος ήταν παπαδοπαίδι, στην εκκλησία στα Μητάτα, εκεί που ήταν παπάς ο παππούς του. Η οικογένειά του ήταν μια εργατική οικογένεια των Κυθήρων.

Ο Γιώργος δεν επέστρεψε ποτέ στα Κύθηρα από τότε που πρωτοέφυγε το 1923. Μου είπε πολλές φορές πόσο πολύ του είχε λείψει η αγαπημένη του μητέρα και πόσες φορές έκλαψε με την ιδέα τού να την ξαναδεί.

Από την ημέρα που έφυγε ο Γιώργος έπρεπε να φροντίσει τον εαυτό του. Έπρεπε να είναι σαν το αετόπουλο. Το αετόπουλο μαθαίνει να πετά όταν η μάνα του το σπρώχνει από τη φωλιά προς την άκρη του γκρεμού, όπως την άκρη του γκρεμού στα Μιτάτα. Η μητέρα του Γιώργου, η Μαρία γένος Σκλάβου, έπρεπε να αφήσει το Γιώργο να φύγει, γιατί η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν τόσο άσχημη, που ουσιαστικά δεν είχε και άλλη επιλογή. Δεν θα μπρορούσα να διανοηθώ πόσο άσχημα θα ένιωσε. Ο Γιώργος, σαν το μικρό αετόπουλο, θα έπρεπε τώρα να απλώσει τα φτερά του να πετάξει με όλη του τη δύναμη και να βρει τη θέση του στον κόσμο. Όχι, πώς πέταξε πουθενά! Ποτέ του δεν ταξίδεψε με το αεροπλάνο.

Καθώς μου μιλούσε ο Γιώργος για την ‘Πατρίδα’, μου έλεγε πολλές φορές πώς είχε πάει στα πατητήρια και είχε πατήσει σταφύλια με τα ίδια του τα πόδια. Και όταν πρωτοεπισκέφτηκα τα Κύθηρα, τα βαρέλια ήταν ακόμα εκεί, υπενθυμίζοντάς μου τις πάμπολλες ιστορίες του.

Στα είκοσί του χρόνια, ο Γιώργος έφυγε από την Αγία Πελαγία (η Καψάλι) και πήγε στον Πειραιά. Από εκεί μπαρκάρησε με ένα καΐκι για το Port Said της Αιγύπτου. Μου είπε ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν κρυμμένος μέσα σ’ ένα μεγάλο κιβώτιο. Βγήκε από εκεί μέσα μόνο όταν έφτασε στο Port Said. Το πρώτο του γεύμα ήταν γαρίδες που είχαν πιάσει με το καΐκι. Μου είπε ότι πεινούσε τόσο πολύ που τις έφαγε ολόκληρες, με το κέλυφος και τα κεφάλια. Ήταν ικανός να χωνέψει τα πάντα!

Το θαλάσσιο ταξίδι ξεκίνησε από το Port Said στο Sydney. Και από εκεί με το τρένο στο Lismore, όπου ο Γιώργος επανασυνδέθηκε με τον αδερφό του τον Γιαννη, ο οποίος, ήδη, έμενε εκεί.

Φαντάζομαι θα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχουν ένα κουτί, ένα καμπανάκι και ένα ποδήλατο. Αυτά τα τρία αντικείμενα απέκτησαν συμβολική αξία και φανερώνουν την ταυτότητα του Γιώργου. Ο Γιώργος ήταν άνθρωπος με αρχές. Έκανε πράγματα με τον δικό του τρόπο. Υπήρξε ασυμβίβαστος. Κάθε μέρα, τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του, ο Γιώργος έπαιρνε το ποδήλατό του και έφευγε. Μαζί του κουβαλούσε σε μια τσάντα φτιαγμένη από λινάτσα, το κουτί και το καμπανάκι που προανέφερα. Πήγαινε με το ποδήλατό του στις τοπικές μπυραρίες και χτυπούσε το καμπανάκι για να ενημερώσει τον κόσμο ότι ήταν εκεί. Το κουτί το χρησιμοποιούσε για να συλλέξει τα χρήματα για την δημιουργία του Οίκου Ευγηρίας. Έγινε τελικά συμβολικό πρόσωπο στην περιοχή του Byron Bay. Άλλωστε, έκανε τα πάντα για να συλλέξει χρήματα για τον Αυστραλιανό Ορθόδοξο Οίκο Ευγηρίας αλλά και για το γηροκομείο.

Δεν φοβόταν να πάει οπουδήποτε για να συλλέξει χρήματα. Ούτε η βροχή, ούτε το χαλάζι τον εμπόδισαν ποτέ. Ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί, στο γήπεδο, στις μπυραρίες, στα κλαμπ, για να συλλέξει, έστω και το παραμικρό, έστω και 10 σεντς. Όταν πεντακόσιοι Έλληνες έρχονταν στην πόλη για κάποιο γάμο, ο Γιώργος ήταν παρών, να συλλέξει χρήματα για τον σκοπό του.

Το κουτί του φαίνεται σε μια φωτογραφία που κρέμεται στο τοίχο ενός διαδρόμου του Ιδρύματος Feros Care, στο Bangalow. Το ίδίο το κουτί βρίσκεται στο Feros Care, στο Byron Bay. Το καμπανάκι, δυστυχώς, χάθηκε.

Όταν πέθανε ο Γιώργος, το 1981, η επικήδεια πομπή, απομακρύνονταν από την εκκλησία, με τον παπά να ηγείται και να κρούει το καμπανάκι που έκρουε ο Γιώργος για είκοσι χρόνια. Ο ήχος του προμήνυε τον ερχομό του Γιώργου.

Ποδήλατα υπήρξαν πολλά. Ο Γιώργος τα ξέκανε όλα! Ήταν μάλιστα επικίνδυνος για την κυκλοφορία. Ευτυχώς που δεν υπήρχε και πολλή κίνηση στους δρόμους του Byron Bay τις δεκαετείες του ’50, ’60, και ’70, γιατί διαφορετικά δεν νομίζω να τα κατάφερνε με τον τρόπο που ποδηλατούσε. Ο Γιώργος έλεγε ότι τον προστάτευε ο Άγιος Θεός (Ψαλμός 91:1). Άλλωστε χρειάζονταν αυτήν την προστασία γιατί με τον τρόπο που ποδηλατούσε θα είχε σκοτωθεί πολύ πριν την ώρα του.

Νομίζω, πολλές φορές ο κόσμος του έδινε χρήματα γιατί τον λυπόταν. Αν σταματούσες για λίγο, ο Γιώργος θα άρχιζε να σου λέει ένα σωρό πράγματα για το γηροκομείο στο Byron Bay. Ευτυχώς που μερικοί τον άκουγαν. Είναι δύσκολο να ηγείται κάποιος, σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής. Αυτό ακριβώς όμως έκανε ο Γιώργος. Άφησε το πάθος του να τον καθοδηγήσει σε διάφορα μέρη για να κάνει τον έρανό του.

Ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος με αποστολή. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο κόσμος του έδινε όλο και περισσότερα χρήματα. Όταν πέθανε, υπήρχε ένα συσσωρευμένο ποσό των $82.000 για το γηροκομείο. Και επιπλέον, υπήρχε το ποσό που είχε ήδη συλλέξει για τον Αυστραλιανό Ορθόδοξο Οίκο Ευγηρίας, το οποίο δεν ήταν γηροκομείο και αυτό ακριβώς ήθελε ο Γιώργος.

Ο Γιώργος ήταν πεποισμένος ότι οι ηλικιωμένοι και αδύναμοι του Byron Bay έπρεπε να έχουν τις κατάλληλες υπηρεσίες στα τελευταία χρόνια της ζωής τους.

Ο κόσμος άρχιζε να προσφέρει στον Γιώργο και πράγματα που δεν ήθελαν για να τα πουλήσει. Πολύ πριν ξεκινήσουν οι λαϊκές αγορές, διάφοροι πήγαιναν στον Γιώργο όταν έψαχναν για κάτι, μήπως και εκείνος το είχε. Ο Γιώργος παρείχε έτσι υπηρεσίες σε άλλους, αλλά και μάζευε χρήματα για τον σκοπό του. Έτσι διαπίστωνε πως υπήρχαν πολλοί πιστοί οπαδοί του που πρόσφεραν για το γηροκομείο. Πολλοί από αυτούς θα παραμείνουν ανώνυμοι.

Το πάθος του δεν μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Εκείνος συνέχιζε ως την στιγμή που τον κάλεσε ο Άγιος Πέτρος. Για είκοσι χρόνια ο Γιώργος πήγαινε με το ποδήλατό του και έκανε εράνους για το ‘δικό του’ γηροκομείο.

Και σήμερα; Σήμερα υπάρχει ένα ίδρυμα παροχής υπηρεσιών για τους ηλικιωμένους στο Byron Bay, ένα γηροκομείο στο Bangalow, καθώς και διαμερίσματα για τους ηλικιωμένους στο Byron Bay. Σήμερα υπάρχει μια εταιρεία, η Feros Care Inc., αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, που καλύπτει εκτάσεις από το Kingscliff ως το Ballina, στην βόρεια ακτή της Ν.Ν.Ο. Το Ίδρυμα Feros Care έχει πολλά άλλα κέντρα υπηρεσιών για τους ηλικιωμένους.

Πώς πραγματοποιήθηκαν όλα αυτά; Όλα ξεκίνησαν με το όραμα ενός ανθρώπου με ένα ποδήλατο και με τον κόσμο του Byron Bay στο πλευρό του, που τον βοήθησαν να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Το Ίδρυμα Feros Care δεν ανήκει σε καμιά μεγάλη ιδιωτική εταιρεία. Ιδιωτικές εταιρείες διαχειρίζονται το Ίδρυμα το οποίο παραμένει ένα, κοινοτικής πρωτοβουλίας, πρόγραμμα.

Όταν έγραψα το χειρόγραφο για το βιβλίο, βρισκόμουν στο εξοχικό μου σπίτι τον Ιανουάριο, όπου έκανα διακοπές. Έπινα καφέ με τον γείτονά μου τον Cameron, ο οποίος με ρώτησε αν είχα προσπαθήσει να βρω πληροφορίες για το Γιώργο στο διαδίκτυο. Ψάξαμε λοιπόν, και βρήκαμε μια ιδιαίτερα περιεκτική ιστορία για το Γιώργο και το Feros Care Inc. Καθώς κοιτούσαμε τις διάφορες ιστοσελίδες, ο Cameron μου είπε, “Ruby, είσαι διάσημη”. “Δεν είμαι”, του απάντησα, “ο πατέρας μου ήταν”. Ίσως, όταν πάτε σπίτι σας να θελήσετε να ψάξετε και εσείς για πληροφορίες σχετικά με το Γιώργο στο διαδίκτυο.

Σας ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να μοιραστώ, έστω και λίγη, από τη ζωή του Γιώργου. Εάν δεν διασωθεί ετούτη η ιστορία, θα ’ταν μεγάλη αδικία και η ιστορία της Αυστραλίας θα έμενε λειψή.

Ευτυχώς, η ιστορία αυτή έχει καταγραφεί και αναμένεται να δημοσιευτεί. Ευελπιστώ όσοι την διαβάσουν να εμπνευστούν και να συνεχίσουν με πάθος το έργο ανθρώπων, όπως του Γιώργου, και να κάνουν σπουδαία πράγματα για τους πολίτες της Αυστραλίας.

Αγαπητοί Κυθήριοι, σας αναθέτω να διατηρήσετε το όνειρο ζωντανό και πάντα να είμαστε περήφανοι για την κληρονομιά μας.

Ένα από τα πιο αγαπημένα ρητά του Γιώργου ήταν: “Ο Θεός μαζί σας μέχρι να ξανανταμώσουμε”. Αυτό σας επαναλαμβάνω κι εγώ τώρα: “Ο Θεός μαζί σας μέχρι να ξανανταμώσουμε”.

Έπειτα, θα έλεγε ο Γιώργος: “Kαλό ταξίδι”.

Γιώργο, ο Θεός μαζί σου μέχρι να ξανανταμώσουμε και καλό ταξίδι όπου και να ‘σαι.